เมื่อความรักกำลังก่อตัว (ตอนที่ 2)

เรื่องเกิดเมื่อผมทำผิด...!!!

ในที่สุดผมก็ต้องเป็นคนผิดและยอมรับกับเรื่องที่ไม่เข้าท่า ทำให้คนที่เขามีความรู้สึกดีกับเราต้องเสียความรู้สึก
ผมทำพลาดไปแล้ว กับการที่ไม่ได้ัรับโทรศัพท์ของคนที่โทรมาและยังส่งข้อความบ้าบอไปอีก
เครียดจัง... ทำอะไรไม่ถูกแล้วนี่ ต้องทำไงอะ เมื่อคำว่าขอโทษก็คงใช้แก้อะไรไม่ได้
"ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย" แต่บางทีเราอาจจะตายเพราะความจริง...ก็ได้

เมื่อเขาขอถอยไปอีกก้าว ความรู้สึกของผมเหมือนกับว่าผมพยายามเอื้มมือไปจับตัวเขาไว้ในที่ๆ มันมืดและมีแสงริบหรี่ แม่จะพายายามคว้านมือจับเค้าเท่าไหร่ ผมก็เอื้มไม่ถึง อาจเป็นเพราะระยะห่างที่มีระหว่างเรา และผมก็ไม่สามารถก้าวให้ถึงตัวเขาได้ "ได้โปรดอย่างถอยห่างไปเลย" ผมไม่อยากถูกทิ้งอยู่ท่ามกลางความเงียบและมืดสนิท มองเห็นแต่แสงริบหรี่ที่ประกายอยู่เบื้องหน้ากับเขาคนนั้น อย่าทำให้ผมได้แค่มองดูอยู่ฝ่ายเดียวเลย "ขอโทษ" และได้โปรดรออยู่ตรงนั้น ผมจะขอโอกาศที่จะได้เดินก้าวไปหาด้วยหัวใจและความรู้สึกที่จะไม่ทำให้เขาต้องเสียใจอีกเลย....